Co oznacza klasa betonu? Jakie parametry ma mieszanka betonowa i stwardniały beton?

 

Klasa betonu to parametr zazwyczaj kojarzący się z wytrzymałością na ściskanie dojrzałego surowca. Określenie to klasyfikuje beton także pod względem warunków ekspozycyjnych, na które będzie narażony podczas użytkowania. Podczas wykonywania robót betoniarskich istotną wartością jest klasa konsystencji betonu.

Klasa wytrzymałości betonu określa jego wytrzymałość na ściskanie. Klasa ekspozycji dotyczy warunków środowiskowych oddziałujących na betonowy element. Z kolei klasa konsystencji obrazuje stopień ciekłości mieszanki betonowej przeznaczonej do wbudowania.

Klasy wytrzymałości betonu

Klasa wytrzymałości betonu określa jego rodzaj (beton lekki, zwykły, ciężki), wartość minimalnej wytrzymałości charakterystycznej wyznaczonej na próbkach w kształcie walca (o średnicy 15 cm i wysokości 30 cm) oraz wartość minimalnej wytrzymałości charakterystycznej zbadanej na próbkach w kształcie sześcianu (o długości boku 15 cm).

Klasy wytrzymałości betonu mogą mieć różną formę zapisu. Część projektantów i wykonawców operuje nazewnictwem zaczerpniętym z nieobowiązującej już polskiej normy PN-88/B-062250, zgodnie z którą wytrzymałość danego betonu na ściskanie oznacza się symbolem B oraz wartością liczbową określającą naprężenia ściskające w megapaskalach (np. B37 oznacza beton o wytrzymałości charakterystycznej na ściskanie wynoszącej 37 MPa). Aktualnie polskie normy branżowe są zastępowane przez Eurokody – zestaw Norm Europejskich, w których analogiczna wytrzymałość betonu jest przedstawiana jako C30/37 (pierwsza liczba określa wytrzymałość na ściskanie wyznaczoną na próbkach walcowych, a druga sześciennych). Litera C użyta w zapisie klasy oznacza beton zwykły lub ciężki, natomiast oznaczenie LC jest używane dla określenia betonów lekkich (różnica pomiędzy poszczególnymi rodzajami dotyczy ich gęstości). Należy pamiętać, że używane oznaczenia są stosowane do określania parametrów wytrzymałościowych wszystkich betonów (np. komórkowego, wodoszczelnego, towarowego).

Klasa wytrzymałości betonu przekłada się w bezpośredni sposób na możliwości jego zastosowania. Mieszanki niższych klas są wykorzystywane najczęściej jako betony podkładowo-wyrównawcze, do stabilizacji podłoża (gruntu) oraz jako warstwy nawierzchniowe (np. posadzki). Bardziej wytrzymałe betony są traktowane jako konstrukcyjne i służą do wykonywania elementów nośnych w różnego rodzaju obiektach budowlanych i budowlach.

Klasy ekspozycji betonu

Klasa ekspozycji betonu informuje o warunkach środowiskowych działających na dany element betonowy bądź całą konstrukcję. Oddziaływania środowiskowe zostały podzielone na klasy, które odpowiadają warunkom, w jakich mają być użytkowane elementy konstrukcyjne i wynikającym z tego względu zagrożeniom agresji środowiskowych. Klasy ekspozycji betonu dzielą się na:

  • X0 – brak zagrożeń wywoływanych przez korozję i agresję o charakterze chemicznym;
  • XC1–XC4 – korozja wywołana przez karbonatyzację;
  • XD1–XD4 – korozja generowana przez chlorki;
  • XS1–XS3 – korozja wywołana przez chlorki pochodzące z wody morskiej;
  • XF1–XF4 – agresja powodowana przez cykliczne zamrażanie/rozmrażanie;
  • XA1–XA3 – agresja o charakterze chemicznym;
  • XM1–XM3 – agresja powodowana przez ścieranie.

Cyfra występująca w symbolu oznacza stopień intensywności danego oddziaływania. Maksymalna wartość cyfry przy oznaczeniu danej klasy wiąże się ze zwiększonymi wymaganiami stawianymi dla składu mieszanki betonowej. Każdy element betonowy może być wystawiony na działanie warunków odpowiadających kilku klasom ekspozycji. W takim przypadku projektant dobiera parametry mieszanki betonowej spełniające wymagania najbardziej niekorzystnej klasy. Wymagania dotyczące składu betonu dotyczą m.in. wartości współczynnika wodno-cementowego, minimalnej zawartości spoiwa i minimalnej klasy wytrzymałości na ściskanie.

Klasy konsystencji betonu

Konsystencja betonu określa stopień płynności mieszanki. Jest więc zobrazowaniem jej zdolności do odkształcenia pod wpływem obciążenia, które w zależności od zastosowanej metody badawczej może być wywołane ciężarem własnym betonu lub siłami przyłożonymi z zewnątrz. Konsystencja betonu jest najczęściej określana jako wilgotna, gęstoplastyczna plastyczna, ciekła lub półciekła (za pomocą nazwy lub odpowiedniego symbolu w zależności od metody oznaczania). Do jej określenia przeznaczone są różne metody badawcze zawarte w normatywach:

  • metoda oparta na pomiarze opadu stożka,
  • metoda Vebe,
  • metoda bazująca na stopniu zagęszczalności,
  • metoda z zastosowaniem stolika rozpływowego.

Najbardziej popularną metodą stosowaną na placach budowy jest metoda opadu stożka, która polega na pomiarze różnicy wysokości pomiędzy mieszanką znajdującą się w specjalnej formie oraz po jej zdjęciu. Konsystencja betonu wpływa na możliwości transportowe danej mieszanki oraz zalecany sposób jej wbudowania.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

© 2022 Wszelkie prawa zastrzeżone. Pogotowie Budowlane.
crossmenu